Niestety, ale zdarza się, że instalacje są uzupełniane zwykłą wodą bez żadnych dodatków zamiast płynem niezamarzającym na bazie glikolu. To przekłada się na powstawanie korozji, spadek wydajności instalacji, zwiększenie kosztów eksploatacji oraz stwarza ogromne zagrożenie jakim jest zamarznięcie rur danego układu.

Pęknięcie rury

Jeśli objętość zamarzającego płynu przekroczy średnicę rury, ciśnienie wewnętrzne sprawi, że rura pęknie. Taka awaria wiąże się nie tylko z wysokimi kosztami naprawy, ale również z zatrzymaniem pracy całej instalacji. W przypadku dużych zakładów produkcyjnych stwarza to ogromne zagrożenie dla stabilności całego przedsiębiorstwa.

Nieszczelność instalacji

Następstwem pęknięcia elementów instalacji jest jej nieszczelność. W takiej sytuacji najważniejsze będzie szybkie namierzenie miejsca wycieku, jak najszybsza naprawa oraz oczywiście uzupełnienie instalacji odpowiednią ilością czynnika jakim jest płyn niezamarzający.

Unieważnienie gwarancji

Wielu producentów podzespołów wykorzystywanych do budowy instalacji unieważnia udzielone gwarancje na poszczególne elementy instalacji w przypadku, gdy klient nie stosuje się do zaleceń ich użytkowania. Jednym z takich zaleceń jest właśnie utrzymanie właściwego poziomu glikolu w układach.

Spadek wydajności

Nieprawidłowy poziom glikolu w instalacji będzie powodował, że płyn, który znajduje się w środku, zwiększy swoją objętość na skutek zamarzania. Jest to o tyle istotne, że im gęstszy jest płyn tym więcej energii jest potrzebne, aby go tłoczyć. Co z kolei przełoży się na wzrost kosztów pracy takiej instalacji.

Płyny niezamarzające stosowane w instalacjach dzielimy głównie na dwa rodzaje – płyn na bazie glikolu etylenowego oraz glikolu propylenowego. Glikol etylenowy zapewnia najbardziej wydajną wymianę ciepła, jest mniej lepki niż glikol propylenowy, a jego koszt jest niższy. Główną wadą jest jednak jego toksyczność dla ludzi i zwierząt.

Glikol propylenowy idealnie nadaje się do zastosowania wszędzie tam, gdzie występuje zagrożenie przedostania się płynu do produktów spożywczych, gleby lub do jakiegokolwiek organizmu żywego. Glikol propylenowy jest nieznacznie mniej wydajnym nośnikiem ciepła w porównaniu z glikolem na bazie etylenu. Jest on również bardziej lepki.

Zbyt duża ilość glikolu lub zbyt wysokie stężenie procentowe płynu niezamarzającego powoduje niewydolność systemu poprzez zmniejszenie przewodności cieplnej i wydajności pompowania.

Niewystarczająca ilość glikolu lub zbyt niskie stężenie procentowe może z kolei prowadzić do zamarzania czynnika w układzie oraz rozwoju skażenia biologicznego.